Apabila menyebut mengenai murid berkeperluan khas, i
menyentuh tentang murid yang memerlukan perhatian khusus daripada guru atau
tenaga pendidik. Melalui penulisan Zulfakhri Hassan di laman sesawang www.academia.edu, kumpulan berkeperluan khas merujuk kepada
kanak-kanak yang mengalami masalah pembelajaran dari segi intelek, jasmani,
social atau emosi. Murid yang memerlukan perhatian khusus ini terdiri daripada
mereka yang mempunyai masalah pembelajaran, kerencatan mental, kecelaruan
tingkah laku, kecacatan pendengaran dan komunikasi, kecacatan penglihatan,
kecacatan fizikal, cerdas pintar dan berbakat istimewa.
Oleh kerana mereka ini dianggap istimewa dan berbeza
dengan murid normal yang lain, wujud ketaksamaan peluang pendidikan bagi
kumpulan ini dan telah sedikit sebanyak menyumbang kepada wujudnya jurang
pendidikan di kalangan rakyat, khususnya di Malaysia. Konteks kajian ini tidak
termasuk mereka yang hilang upaya akibat kecelakaan atau kemalangan, tetapi
khusus kepada yang dilahirkan sebagai anak istimewa. Menurut Simona D'Alessio
dan Steven Cowan (2013), kajian menunjukkan 10% daripada populasi dunia, atau
lebih kurang 650 juta penduduk merupakan golongan berkeperluan khas.
Terdapat banyak cabaran yang dialami oleh murid-murid
yang berkeperluan khas ini, terutama sekali dari segi fasiliti pembelajaran. Di
Malaysia, tidak banyak institusi pengajian yang menawarkan fasiliti
pembelajaran kepada golongan ini. Selain itu, persepsi masyarakat terhadap
golongan Orang Kelainan Upaya (OKU) ini juga menjadi cabaran yang besar buat
mereka. Masyarakat masih masih mempunyai persepsi bahawa golongan ini tidak
boleh belajar dengan bagus dan berkerjaya. Sikap rakan sekelas yang menyisihkan
pelajar OKU ini juga membuatkan semangat belajar golongan ini makin padam.
Kesedaran ibubapa merupakan cabaran yang terbesar buat
golongan ini. Terdapat sesetengah ibubapa yang mempunyai anak yang berkeperluan
khas beranggapan bahawa anak istimewa ini tidak layak dan tidak berkeupayaan
untuk mendapat pendidikan yang sempurna dan seimbang. Hal ini selalunya terjadi
di kalangan ibubapa yang tinggal di luar bandar kerana kurangnya pengetahuan
dan maklumat tentang pendidikan khas yang ada. Akhirnya, anak istimewa ini
terus tercicir dari arus pendidikan dan menjadi bebanan kepada keluarga.
Dalam satu kajian yang dilakukan oleh Umesh Sharma
(2014) terhadap pendidikan khas di Australia, institusi pendidikan khas wujud
seawal tahun 1811 dimana tertubuhnya institusi awam pertama untuk golongan yang
mempunyai masalah pembelajaran. Sejarah kewujudan pendidikan kahs di Malaysia
pula wujud seawal sebelum kemerdekaan negara. Ketika itu, kemudahan pendidikan
khas yang ada hanya disediakan untuk komuniti kanak-kanak di peringkat sekolah
rendah sahaja. Kerajaan tidak melibatkan diri secara langsung dalam menyediakan
kemudahan pendidikan khas kerana tanggungjawab tersebut dipikul oleh pertubuhan
sukarela.
Pada tahun 1966, kerajaan telah mewujudkan Akta Pendidikan
1966 (Akta 550) dan telah menggariskan dibawah Bab 8 – Pendidikan Khas, bahawa
Menteri hendaklah mengadakan pendidikan khas di sekolah khas atau di mana-mana
sekolah rendah atau menengahyang difikirkan sesuai. Selepas kemerdekaan negara,
kerajaan melalui Kementerian Pelajaran Malaysia telah menambahbaik bidang
pendidikan khas di Malaysia dan telah mewujudkan Falsafah Pendidikan Khas. Falsafah
Pendidikan Khas menyatakan “Pendidikan Khas di Malaysia adalah suatu usaha
berterusan untuk melahirkan insan yang berkemahiran, berhaluan, berupaya,
beriman, berdikari, mampu merancang dan menguruskan kehidupan serta menyedari
potensi diri sendiri sebagai seorang individu dan ahli masyarakat yang seimbang
dan produktif selaras dengan Falsafah Pendidikan Kebangsaan”.
Banyak usaha yang telah dilaksanakan oleh kerajaan
untuk merapatkan jurang pendidikan golongan berkeperluan khas ini dan ianya
termasuklah menyediakan lebih banyak sekolah-sekolah pendidikan khas, kelas
integrasi, kelas inklusif, tawaran kursus kemahiran di peringkat pengajian
tinggi, pemberian elaun kepada OKU berdaftar, serta menyediakan kelas itenvensi awal untuk kanak-kanak seawal
usia 5 tahun sehingga mencecah usia 19 tahun.. Antara contoh sekolah pendidikan
khas yang ternama adalah sekolah kluster Sekolah Menengah Pendidikan Khas
Vokasional Indahpura di Johor. Institut pengajian tinggi seperti Universiti
Teknologi MARA (UiTM), Universiti
Pendidikan Sultan Idris (UPSI), Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM), Universiti
Putra Malaysia (UPM), Universiti Sains Malaysia (USM) dan banyak lagi
universiti tempatan telah mula menawarkan kursus dan kemasukan pelajar OKU.
Menurut Azarudinamri bin Mat Zainon, seorang guru
pendidikan khas di SK Kampong Chamek, Kluang, Johor, bidang pendidikan khas di
Malaysia telah berkembang maju dan ramai ibubapa yang mempunyai anak istimewa
telah mendapat kesedaran dan pendedahan akan pentingnya bagi mereka untuk
memberi anak istimewa mereka pendidikan dan kemahiran yang sewajarnya. Menurut
beliau lagi, banyak kursus yang ditawarkan seperti Sijil Kemahiran Malaysia,
kulinari, dandanan, elektrik, grafik, rekaan fesyen, pendidikan dan sebagainya
yang mampu meningkatkan tahap kompetensi golongan ini di kalangan masyarakat.
Selain usaha daripada kerajaan, institusi keluarga dan
masyarakat juga perlu memainkan peranan dalam merapatkan ketaksamaan peluang
pendidikan bagi golongan berkeperluan khas di negara ini. Ibubapa perlu peka
terhadap perkembangan anak istimewa mereka dan mengikis rasa malu untuk
mempunyai anak yang mempunyai kelainan upaya. Guru-guru pendidikan khas pula
perlu memainkan peranan mereka dalam memberikan pendidikan dan perlu
bekerjasama rapat untuk mencapai objektif pendidikan khas negara. Masyarakat
dan Badan Bukan Kerajaan (NGO) pula harus lebih berfikiran terbuka dan merendah
diri dalam memberikan bantuan dan nasihat kepada keluarga yang mempunyai anak
berkeperluan khas.
Sekarang ini kita
lihat telah ramai individu OKU yang berjaya dalam pelbagai bidang. Antara
individu OKU yang berjaya di Malaysia adalah Tengku Arman Haris Tengku Ismail,
seorang usahawan batik sutera di Terengganu. Tengku Arman yang mempunya masalah
pendengaran, mendapat pendidikan di Sekolah Menengah Pendidikan Khas Pulau
Pinang dan Sekolah Menengah Vokasional di Shah Alam, Selangor. Daripada
kemahiran yang dipelajarinya, pada tahun 1996 beliau membuka perusahaan batiknya
sendiri, kemudiannya menjadi presiden pertama Persatuan Kebajikan Orang Cacat
Pendengaran Terengganu pada tahun 2001. Kebolehan dan pencapaian Tengku Amran
telah melayakkan beliau untuk menerima pengiktirafan sebagai Tokoh OKU Bahagian
Ekonomi pada tahun 2007 dan Tokoh OKU Keseluruhan pada tahun 2005.
Penulis : Fourtin Dinsim
SENARAI RUJUKAN :
1. Simona D'Alessio Steven Cowan. "Cross-Cultural
Approaches to the Study of “Inclusive” and “Special Needs” Education" Annual Review of Comparative and
International Education 2013. Published online: 20 Aug 2014; 227-261.
2. Umesh Sharma. "Special Education Today in
Australia" Special Education
International Perspectives: Practices Across the Globe. Published online:
08 Oct 2014; 623-641.
3. Kementerian Pelajaran Malaysia (2012), Dasar
Pendidikan Negara (Edisi Ketiga). Selangor : Giga Wise Networl Sdn Bhd; hlm.
21.
4. Akta Pendidikan 1966 (Akta 550), Bab 8 – Pendidikan
Khas.
5. Zulfakhri
Hassan (2015), Ketaksamaan Peluang Pendidikan Di Malaysia. Retrieved on Jan 28,
2016, from http://www.academia.edu/11678471/Ketaksamaan-Peluang-Pendidikan-di-Malaysia.
